Dogus
Aktif Üye
Süper Lig’de aralıksız 13 sene oynayıp Fenerbahçe , Trabzonspor , Ankaraspor, Kasımpaşa, Sivasspor, Erzurumspor, Akhisarspor ve Bursaspor formalarını giydikten daha sonra futbolu bıraktı. Artık Plaj Futbolu Ulusal Grubumuzun takımında yer alıyor ve bu alanda da Türkiye’ye hizmet etmek istediğini söylüyor. Ülke futbolunun sıkıntısının altyapı değil tertip olduğunun altını çizip evvel teknik yönetici, daha sonra da kulüp lideri olarak bu tertibe katkı vermenin hayalini kuruyor.
İşte Özer Hurmacı’nın röportajı:
Geçtiğimiz Mart ayında profesyonel futbol hayatına nokta koydun. 26-27 yıldır futbolun ortasındasın ve 18 yıl Türkiye’de üst seviye futbol oynadın. Profesyonel hayata nokta koyma sonucu nasıl oluştu?
Aslında hiç oluşmadı. Son iki dönemde Bursaspor’daydım. Futbolu en az 40 yaşına kadar oynama hayalim vardı. Fiziğim de buna müsait. Dönem başında Muhteşem Lig’den bir ekiple anlaşabilseydim ya da Bursaspor’da devam edebilseydim futbolu bırakmayacaktım. Bursaspor’un dışında alt ligde diğer bir kadroda oynamayacağımı daha evvel söylemiştim. 6-7 ay orta vermişken ve teknik yöneticilik hayalim de varken bırakmayı seçtim. Antrenör Eğitim Programı’nda Plaj Futbolu Ulusal Grup Teknik Yöneticimiz Ozan Yılmaz Hocam bana, “Çok fitsin. Plaj futbolunda oynamayı düşünür müsün?” dediğinde ne palavra söyleyeyim, hayır diyemedim…
Oraya birazdan geleceğim… Çok yetenekli bir oyuncuydun. O denli ki, yeteneğinin Alex’le kıyaslandığı bir devir de olmuştu. Geçmişe dönüp baktığında nasıl bir kıymetlendirme yapıyorsun?
Zaman epey süratli geçti. Futbola başladığımda hayalim Real Madrid’de, Barcelona’da oynamaktı. Allah nasip etti Fenerbahçe’de, Trabzonspor’da, Bursaspor’da oynadım. Çok süratli ve adrenalin dolu geçti vakit. Türkiye’nin en âlâ futbolcularından birisi olmak, her vakit hafızalarda kalmak istiyordum. Yeteneğimi bildiğim için o düzeyde olmaya çalıştım ve olabildiğim kadar oldum. 13 sene aralıksız Üstün Lig’de oynadım. Bunun altı yılı büyük ekiplerde geçti. Alex üzere, Hagi üzere, Sergen üzere isimler her vakit idollerimizdi. Allah’a şükürler olsun ki, Türkiye’de kendimi onların yanına koymasam da onlardan daha sonra gelen futbolcuların yanına rahatlıkla koyabilirim. Daha uygununu yapabilir miydim? Olabilirdi. Çok sakatlıklar yaşadım. Lakin her vakit şükreden ve müspet bakan bir yanım var. Buna da bu biçimde bakıyorum.
35 yaşındaki Özer olarak, 20 yaşındaki Özer’e bugün ne söylerdin?
20 yaşındaki Özer’e sanırım hiç bir şey söylemezdim. Gençken de epeyce olgun, sahiplenen, erken yaşta liderlik yapan bir futbolcuydum. “Tadını çıkar Özer” diyebilirdim lakin o da çıkartırdı aslına bakarsanız (gülüyor). Tadını çıkardım gerçekten…
Aklında kalan, unutamayacağın maçlar ve golleri bizimle paylaşabilir misin?
Çok şey var hatıralarımda… Aklıma şampiyonluk geliyor… Fenerbahçe’de oynarken Mersin Antrenman Yurdu’na 50 metreden attığım gol geliyor… 7 ay oldu futbolu bırakalı lakin inan bana güya her gece yattığımda güya sabah uyanacağım, maça gideceğim, galibiyet golünü atacağım üzere geliyor… Kopamadım üzere hissediyorum. Özlüyorum. Ben futbola âşık bir beşerim. Bu sabah plajda ayak tenisi oynuyoruz Ulusal Takım’la… 8 saat oynarım… O denli seviyorum topla haşir-neşir olmayı… Gücüm de daima yüksektir. Allah uzun ömür versin ancak daima bu biçimde bir atlet ve faal tarafım olacak…
Bugünden daha sonraki meslek planını nasıl yaptın?
İlk başta bir teknik yöneticilik hayalim var. daha sonrasında da inşallah başkanlık hayalim geliyor. Türk futboluna evvel teknik yönetici olarak bir şeyler katmak, daha sonrasında da bir kulüp lideri ya da bir yerde baş olarak hizmet vermek istiyorum. Beni kamçılayan şey, 7 yaşındaki bir çocuğu alıp 17 yaşına kadar en üst düzeyde hazırlamak. Bayern Münih’in kendi oyuncularını hazırladığı üzere hazırlamak… İleride kendi kulübüm olursa, bu sistemi oturtmak istiyorum. Merhum İlhan Cavcav’ın Gençlerbirliği sistemini epey beğeniyorum. Ankaraspor’da oynarken kuzenim de Gençlerbirliği’nde oynuyordu. Gidip onların maçlarını izliyordum. 1990 doğumlu Soner Aydoğdu grubu… Gençlerbirliği sistemi epey hoş bir sistem. Ben de Almanya’da doğdum büyüdüm, oradaki sistemi de biliyorum. Altınordu şu an hoş bir sistem ilerletiyor. Benim gayem da hem eğitim düzeyi birebir vakitte futbol zekâsı yüksek oyuncularla hoş bir takım oluşturmak. Bu çocuklar ileride Benfica’ya, Bayern’e deplasmana çıktıkları vakit hiç bir eksiklik yaşamasınlar… Bu emelimi gerçekleştirmek için vakte gereksinimim var. Geceleri yatmadan bunun hayallerini kuruyorum. Allah nasip ederse bir kulüp alma hayalim var.
Futbolu bırakalı 7 ay oldu fakat hâlâ fazlaca formda ve kuvvetlisün. Artık Plaj Futbolu Ulusal Grubu’na geldin… Aslında bu senin için yeni bir meydan okuma… Plaj Futbolu Ulusal Kadrosu’na geliş seyahatin nasıl gelişti?
Eskiden Eurosport’ta plaj futbolu turnuvalarını izliyordum. Eric Cantona katılıyordu… Vakit zaman devrimizde hayran olduğumuz oyuncular katılıyordu. O günden beri içimde plaj futbolu oynamak vardı. Altyapıda futsal da oynadım. Futsala daha yatkın olabilir bedenim. Plaj futbolunu bir deneyip kendime meydan okumak istedim. Şu an antrenmanlara başladık. Gördüm ki nitekim güç. İstikrarlı bir biçimde istemek lâzım. Bunu anladım. Hırslıyımdır da… Az hayli biliyorsunuz. 2006 yılında bir daha TamSaha’ya röportaj vermiştim. O röportajın başlığı “Komple Sporcu” idi… Ben kendime güveniyorum. Futsalda, plajda, masa tenisinde her yerde ülkemi en âlâ biçimde temsil etmek için meydan okurum.
Plaj futbolunun apayrı bir tertibi, değişik bir lisanı var. Olağan futbolla içindeki farklara baktığın vakit sen neler görüyorsun? Plaj futbolu seni nasıl heyecanlandırıyor?
Bazı şeyleri epey hayatışsındır lakin birtakım şeylere de o kadar açıksındır ki… Sahiden hayli açığım şu an plaj futboluna… Yeteneğim, hırsım ve azmim var, öğrenebilirim. Kendime güveniyorum, çalışacağımı da biliyorum. Kendime meydan okumak için hoş bir fırsat. Yeniliklere hayli açık bir beşerim. “Bunu yapamam” dediğim bir şey olmamıştır. Plaj futbolu fazlaca güç. Bunu birinci iki günde gördüm. Ancak bugün röveşata ile servis attım ayak tenisi oynarken; ikinci günde bunu yaptıysam inşallah 10’uncu günde röveşatayla gol atıp Ozan Yılmaz Hocama koşarım diye düşünüyorum…
Almanya’da doğup büyüyen oyuncular, o ekolü ve disiplini almış oluyor. Alman ekolü sana neler kazandırdı?
Organizasyon bana fazlaca şey kattı… Asıl olan her vakit tertiptir. Daha evvel TamSaha’ya verdiğim röportajda “Sorun altyapıda” demiştim… Ancak artık Türkiye’de 18 sene geçirdim. Görüyorum ki sorun üstyapıda.
Açar mısın biraz?
18 yılımı Türkiye’de geçirdim. Her vakit “Türk futbolunda sorun altyapıda” diyorduk. Fakat sorun altyapıda değil, tertipte. Almanya’da 6 yaşındaki çocuk amatör ligde turnuva oynamaya başlıyor. Turnuva ve maç heyecanını yaşıyor. O kadar epey maç oynuyor ki, bir senede 80 maç ortalamasıyla 13 yaşına geldiğinde 400-500 karşılaşmayı buluyor. Yazın yeşil alanda, kışın salonda oynuyor. Bizim çocuğumuz 13 yaşına geldiğinde birinci maçına çıkıyor. Yani 13 yaşındaki Alman senin kaç maç önünde… Tertip var… Geçen Şota Hocamla otururken bana dedi ki, “Hollanda’da hafta sonu 70 bin amatör maç var.” 70 bin amatör maç demek 70 bin tertip, hakem, saha, hekim demek… Ve yalnızca Hollanda’dan bahsetti. İnanıyorum ki Almanya onun iki katıdır. 18 yıldır Türkiye’deyim. Tesisleşmede çağ atladık. Yeni statlarımız ve tesislerimiz fazlaca hoş. Büyük ilerleme var. Aziz Başkan’ın (Yıldırım) en sevdiğim huyu, amatör sporlara hayli yardım ediyordu. Ülke olarak atlet yetiştirmemiz gerekiyor. İnanın amatörden başlıyor bu iş. Ailelerin hafta sonunda çocuklarının elinden tutup amatör maçlara getirmeleri gerekiyor. Bizde bu tertip eksikliği var. 20 senede nasıl statlar, tesisler geliştiyse ilerleyen 20 sene ortasında de bu tertibin gelişmesi lâzım, Her bir kentte, ilçelerde amatör liglerin olması ve çocukların 6-7 yaşında başlaması gerekiyor.
Evet, ben bunları yaşadığım için söylüyorum. Türkiye’de 18 senede Trabzonspor, Fenerbahçe, Bursaspor, Ankaraspor ve Gençlerbirliği’nin altyapısını gördüm. Bizim yetenekli gençlerimiz var. Ancak Avrupa’da 13 yaşında adam 500 maç evvel başlıyor futbola… O 500 maç ne demek biliyor musun? Ben maça çıkıyorum, egzersiz üzere geliyor; sen maça çıkıyorsun heyecandan ölüyorsun. Ailem ne diyecek, beni beğenecekler mi? “En hoş idman, maçtır” diyor ya Almanlar… Boşuna Dünya Kupalarını kazanmadılar… Alex’le sohbet et… Coritiba’da büyümüş… Coritiba, Almanya sistemine benziyor. Alex futsal oynamış altyapıda… O beşere neler katıyor biliyor musun? Dar alanda süratli düşünme, geçiş oyunu, daima sayısal üstünlük kurma, iki istikametli oyun, en kısa müddette gerçek karar verme, çalım, yetenek… O kadar epeyce şey barındırıyor ki… Bizim Türkiye’nin her okulunda Almanya’daki üzere spor salonu olması gerekiyor. 2015’te Trabzon’da kendi köyümde spor salonu yaptırmak istedim, ilçe belediye lideri, “Üniversiteye yaptır” dedi. 7 yıllık proje öylece duruyor. Türkiye’ye futsalı katmamız gerekiyor. Bunun için de salon olması ve takviye görmesi lâzım. Rio niye Rio? niye Brezilyalılar Brezilyalı? erkeklerin canı sıkılıyor, iki kişi plaja gidip top sektiriyor. Dört kişi toplanıp plajda ayak tenisi oynuyor. Biz tatilden tatile oynuyoruz. Brezilya’da oynayan profesyonel futbolcular plajda keyfine oynuyor, kendilerini hazır tutuyorlar… Bunun bizde de kültür hâline gelmesi gerekiyor. 12 yaşındaki bir çocuğun arkadaşına, “Hadi gidelim kıyıda top sektirelim” demesi lâzım. Lakin bizde plaj futbolunu beşerler ne kadar tanıyor? Plaj ligi olduğunu beşerler ne kadar biliyor? Bizim spor kısımlarının tamamına sportmen yetiştirmemiz gerekiyor. Ve bu altyapı değil, bir tertip işi. Üstten buna bir bütçe ayrılması gerekiyor. Bunu bilen insanların yönetmesi gerekiyor. Elimizde büyük pahalar, büyük bahtlar var. Bunları pahalandırmak kendi elimizde. Yeni jenerasyon daha zeki… Belli bir bütçe belirlenip işin ehli insanların idaresine verilebilir… İnanın bu beşerler tertibi genişletir.
Günümüz futbolundan ülkemizde ve dünyada kimleri beğeniyorsun?
Şanslı kuşak olarak Ronaldinho’yu izledik. Artık Messi’yi, Neymar’ı, Cristiano Ronaldo’yu izliyoruz. Hakikaten hepsi de izlemesi başka ayrı keyifli oyuncular. Türkiye’den de iki taraflı, kreatif oyuncu olarak Mert Hakan Yandaş’ı, Oğuzhan Özyakup’u söyleyebilirim. Yusuf Yazıcı ve Abdülkadir Ömür’ü epeyce beğeniyorum. İki taraflı oyuncuları beğeniyorum. Duran top özelliği, çalım atma özelliği, değişik tahlil üretme özelliği olan oyunculara hayranlık duyuyorsun. Dersen ki bana şu an ligin en yeterli oyuncusu kim; Anthony Nwakaeme derim. Zira onda her şey var.
Bir yandan da teknik adamlık için eğitim alıyorsun. Futbolculuktan teknik adamlığa geçişte ortadaki farkı nasıl yorumlarsın?
Örnek aldığım hoca figürü Aykut Kocaman. Kendisiyle 6 sene çalıştım. Futbolcuyken de sorumluluk alan, kadrosu fazlaca sahiplenen, epey düşünen, futbolu fazlaca yaşayan bir oyuncu olduğum için aslında futbolculuğumda biraz yardımcı hoca üzereydim. O yüzden benim için bu geçiş epey güç olmayacak. Fakat bakış açım kesinlikle değişecek. Almanya’da doğup büyümenin verdiği eğitim, büyük kulüplerde çalıştığım pahalı hocalardan aldıklarım… Bunların hepsini birleştirip çağdaş futbolun iki taraflı, süratli geçiş oyununu nasıl en yeterli biçimde başarabilirim; bunun hesaplarını yapıyorum. Futbolculuktan çabucak hocalığa geçmek istemiyorum. Eğitimime vakit ayırmak emelindeyim. Hem lisanslarımı almak birebir vakitte deneyim kazanmak niyetindeyim. Şu an futbolu bırakıp çabucak hocalığa geçen arkadaşlarımız var. Onlara da muvaffakiyetler dilerim. Ancak ben biraz daha eğitime yönelmek istiyorum. Kimi yorumları dinliyorum; ehliyeti olmadan antrenörlüğe başlamanın yanlış olduğunu söylüyorlar. Bence haklılar da… Her şeyin bir müddetsi var. Bence o süreyi âlâ pahalandırmak gerekiyor. Başladığın vakit hazır olmalısın. Futbolculuğu bir kenara bırakıp, “Evet ben bir öğretmenim, teknik direktörüm” demek gerekiyor. İnşallah tek hayalim ve amacım futbolcuları geliştirerek onlara bir şey katmak.
Türkiye’de 18 seneyi dolu dolu yaşadın. Önümüzdeki 20 yılda Türk futbolu ismine nasıl bir ilerleme kaydedilir?
Türk futbolcusu çalışmayı sevmeye başladı. Bu hoş olan gözlemlerimden bir tanesi. Bilhassa 1980 kuşağından daha sonraki küme, çalışmayı seven bir kuşak. 1990 ve 2000’li kuşak çalışmayı daha epey seviyor ancak doğal hepsi için söylemiyorum bunu. Altyapıdan çıkan oyunculara bakıyorum, fizik olarak hazır olmayanlar var. Yabancı oyuncular çalışkan ve eğitimli olduğu için onlar da biraz bizimkileri kamçılıyor. Biraz yol kat ettik. 15 sene evvel altyapıdan çıkan oyuncunun tembelliği ile şu an altyapıdan çıkan oyuncunun tembelliği bir değil. Bir ilerleme var. Artık tertipten bahsettik ya… 13 yaşındaki çocuğumuza okul ekibinde torpil geçmeyip, eğitimini düzgün verip, yeteneğini 13 yaşına gelene kadar 600 maç oynatarak geliştirebilirsek, bu biçimde 20 yıl daha sonra bizim de Dünya Kupası’nda maksadımız olabilir. Ancak bu tertip şayet olmazsa 24 yıldır katılamadığımız Dünya Kupası’na 20 yıl ortasında katılabilir miyiz? Bilmiyorum.
Yetenekli oyuncularımızı kaybetmeden nasıl daha verimli hâle getirebiliriz?
Bunun niçinlerini açıklamaya çalıştım… 10 yaşındaki çocuk turnuva oynamaya, maç kazanmaya alışıyor, rakip kim olursa olsun yaratıcılığını alanda göstermeye başlıyor. Bizde ise bu durum maalesef hâlâ hayli geç. Geç başlamasına karşın yetenekli oyuncular çıkıyor. İki haftada dünya yıldızı yapıyoruz. Dördüncü haftada, “Bunun maç performansı oturmamış” diyoruz. Sekizinci haftada, “Bu çocuk yükselince şaşırmaya başladı” demeye başlıyoruz. niye? Çocuk o denli bir kaos ortamında büyüyor ki… Ve o çocuk büyüyünce ya da büyük kadroya transfer olunca, “Ben insanlardan hesap soracağım” diyor. Maalesef o stil oyuncular yetiştiriyoruz. Çocuk bu usul külfetlerle büyüdüğü için karakteri de kin tutmaya dönük olabiliyor. Zira o denli görmüş. 10 yaşındayken yetenekli diye öğretmeni torpil geçmiş. Okul müdürü, “Senin gelmene gerek yok. Okul grubunda oyna yeter” demiş. Okul kadrosundaki hocası akıl vermekten korkuyor, suyuna gidiyor. E pohpohlama derken 18 yaşında yetenekli lakin dünya futboluna hiç bir biçimde uygun olmayan bir karakter yetişiyor. Kaybolup gidiyor maalesef. İsim vermek istemiyorum. İsim verildiği vakit benim zoruma giderdi zira. Biz Sergen Hocaya hayran büyüdük. Yorumculuk yaparken bizim için negatif bir şey söylerdi, benim zoruma giderdi. Ona duyduğum hayranlık bir tarafa geçerdi… O yüzden ben hiç bir TV kanalında genç oyuncularla ilgili yorum yapmak istemiyorum. Zira benim kalbimin kırıldığı şeyi diğerine yaşatmak istemem. Hele de hayranı olduğum bir insan bunu söylemiş olduği vakit iki kat koyuyor. Bir yandan kırgınsın, bir yandan da sana ders oluyor. Sen bunu bir daha sonraki nesle yapmamalısın. Bu da bana ders olmuştur.
Bugün Türk futbolunun yetkili mevkilerinde senin geçtiğin yollardan geçen Hamit Altıntop, Oğuz Çetin üzere epeyce pahalı isimler var. Tüm anlattıklarının farkında olan ve bir şeyleri değiştirmek isteyen bir takım bakılırsavde… Bu mevzuda neler söylemek istersin?
Oğuz Hocamdan başlayayım… Ben A Ulusal Kadro’ya gittiğimde, yardımcı hocaydı. Oğuz Hocanın oynadığı maçları canlı olarak izleyemedim lakin daha sonradan kayıtları seyrettiğimde vizyonunun ne kadar geniş olduğunu, bir satranç oyuncusu üzere beş atak daha sonrasını düşündüğünü gördüm. Sahiden bu biçimde bir futbolcuydu… Onun önderliğinde bir antrenör eğitimi var şu anda. Bu saydığım tertipleri kimler yapacak? Eğitimli antrenörler yapacak… Biz ona da biraz geç başladık lakin sağ olsunlar başladık. Çok hoş bir yapılanma var. Bu yapılanmanın başında da epeyce kıymetli bir isim olan Oğuz Çetin var. Çağdaş futbolun her kısmını kapsayacak ve altyapısını dolduracak bir insan var başta… Bu Türk futbolu için büyük baht. İnşallah güzel antrenörler yetiştiği vakit geleceği kurtarmış olacağız. BAL Ligi’nin de antrenörünün âlâ olması bizim için fazlaca değerli, Harika Amatör’ün de yeterli olması hayli önemli… Bir amatör ekibin bile U15’te, U13’te, U11’de, U9’da düzgün teknik yöneticileri olursa biz bu biçimde bu yarışa dâhil olabiliriz. Lakin bu biçimde Almanya, Fransa, İngiltere, Brezilya ile yarışabiliriz.
Bu söylemiş olduklerini destekleyen beşerler bakılırsavde…
Evet, artık oraya geliyordum. Oğuz Hocamı da Hamit ağabeyi de beni de Almanlar yetiştirdi. Adam dört kez Dünya Şampiyonu olmuş. niye? Grup oyununu benimsemiş. Müller’in röportajı var. Diyor ki, “Biz dünyanın en güzel oyuncusunu çıkarmayız lakin ulusal formamızda dört yıldız var. Zira biz bir ekip oyuncusu çıkartırız.” Hamit ağabey de Oğuz Hocam da büyük bir şans… O meslek ve vizyona sahip beşerler, size bahsetmiş olduğum tertibi kurar. Emre Belözoğlu kurar, Okan Buruk kurar. Bir daha sonraki süreçte ben kurarım, biz kurarız. Buna değinmeye çalışıyorum… Bu tertip kurulunca biz Dünya Kupası’nda uzunluk gösterebiliriz. O beşerler hazır olacaklar. Bu baht yakalanmışken inşallah kıymetlendirilir.
Özer deyince Alex’le anılara değinmemek olmaz… Bize neler anlatırsın?
Ankaraspor’da oynarken ligimizde Lincoln, Alex ve Delgado vardı. Ben de Ankaraspor’daydım ve asist kralıydım. 22’nci haftaya kadar 16 asistim vardı lakin ayağım kırıldı. Avrupa Ligi’nde de asist kralıydım. Barcelona’dan Xavi beni geçti. Ben kendimi Delgado, Alex ve Lincoln’le kıyaslıyordum. Meydan okumadan bahsediyoruz ya hep… Ben de onlara meydan okuyordum. Hepsi bambaşka yeteneklerdi. Lakin doğal Alex epeyce öteki bir yerde, farklı bir düzeydeydi. 80 defa ulusal olmuş, idmanda gol kaçırmaz. 10 tane frikik atar, hepsi 90’dan gol olur. Temas oyununda sorun çözer. Oyun sıkışınca bacak ortası atar, karşı karşıya bırakır… Senin yapamadığını diğer birisi yapınca insan ona hayran olur. Benim de Alex’e bu biçimde bir hayranlığım var. Ailemle sohbet ederken bana daima, “Alex’le Emre Belözoğlu’nun olduğu gruba gittin. Ne kadar şanslısın. 22 yaşında oraya gittin. Onların en deneyimli oldukları vakitte gittin” diyorlar. Bugün bu biçimde bir ikili hiç bir grupta yok. Onlardan fazlaca hoş şeyler öğrendim. Alex’le fazlaca hoş anılarım var. Mersin Antrenman Yurdu’na 50 metreden golü attım, devre içinde soyunda odasında otururken Alex bana, “Özerinho senin meslek bitti. Bu senin en hoş gol” dedi… Daha bu biçimde 24 yaşındayım. “Vay arkadaş” dedim, “Burada da mı ileri görüşlüsün? Tahminen daha hoşunu atarım? 16 metreden kaldırıp röveşata atarım belki…” Fakat sahiden de dediği çıktı. Mesleğim bitti, en hoş golüm o goldü… Beni fazlaca beğeniyor, “Senin yaşında ben bu kadar hareketli değildim. Senin epey daha değişik hareketlerin, hoş çalımların var” diyordu. Beni övüyordu. kimi vakit bana takılıyordu. örneğin getirip getirip bana pas veriyordu. Ben de içeri çekip bir orta pas daha veriyordum. Bana, “Sen sevmiyorsun şut ha” diyordu. Şut atmayı fazlaca seven bir oyuncu değilim. Alex’in duran top ve şut yeteneği genetik olarak farklı bir düzeyde. Her vakit onun ve Selçuk İnan’ın duran top yeteneğine hayran oldum.
Plaj futbolunda alan daha dar olduğu için ve grupta Alex olmadığı için, Cem Keskin’den fırsat kalırsa ve müsaade verirse vururum (gülüyor). Oynadığım gruplarda benim de bahtıma daima düzgün frikik atan adamlar vardı. Alex, Bilal Kısa, Olcan Adın… Vay arkadaş biz ne vakit frikik atacağız? 32 yaşında Bursaspor’da üç-dört frikik kullandım da biri anca gol oldu.
Plaj futbolunda nereye kadar gitmek istiyorsun?
Normalde plaj aklımın ucundan geçmiyordu. Büsbütün teknik yöneticiliğe hazırlanırken Ozan Yılmaz Hocamın teklifiyle karşılaştım. Birinci kampı bitirelim inşallah. Buradaki oyun kurallarını öğreneyim. Yatkınlığımı, yeteneğimi bir nazaranyim, daha sonra hocam benden mutlu kalır ve davet ederse bu kümeyle bir muvaffakiyet elde etmek isterim. Amaçsız hiç bir şey olmuyor hayatta. Özgüveni yüksek ve kazanmayı seven bir beşerim. Tavlada kazanınca kimi vakit, “Benim dedem Maradona” derim şakasına… “Hep kazanmak için doğmuşum” derim. Kazanmayı seven ve epey keyif alan bir beşerim. Burada da katkı sağlayabilirsem ne memnun bana. Baktım ayak uyduramıyorum, bu biçimde plaj futbolunu dışardan desteklemeye devam ederim. Türk insanın plaj futbolu olduğunu, buraya çocuklarını gönderebileceklerini bilmeleri için çalışmaya devam ederim.
Organizasyon fazlaca değerli, bunu bir sefer daha vurgulamak isterim. Medya algısı da epeyce kıymetli. İnşallah bu tertibi sağlıklı yapacak insanları medya da dayanaklar. Türk halkının dualarına gereksinimimiz var. Burayı biraz daha özümsesinler.
Röportaj: TamSaha / Rasim Artagan
İşte Özer Hurmacı’nın röportajı:
Geçtiğimiz Mart ayında profesyonel futbol hayatına nokta koydun. 26-27 yıldır futbolun ortasındasın ve 18 yıl Türkiye’de üst seviye futbol oynadın. Profesyonel hayata nokta koyma sonucu nasıl oluştu?
Aslında hiç oluşmadı. Son iki dönemde Bursaspor’daydım. Futbolu en az 40 yaşına kadar oynama hayalim vardı. Fiziğim de buna müsait. Dönem başında Muhteşem Lig’den bir ekiple anlaşabilseydim ya da Bursaspor’da devam edebilseydim futbolu bırakmayacaktım. Bursaspor’un dışında alt ligde diğer bir kadroda oynamayacağımı daha evvel söylemiştim. 6-7 ay orta vermişken ve teknik yöneticilik hayalim de varken bırakmayı seçtim. Antrenör Eğitim Programı’nda Plaj Futbolu Ulusal Grup Teknik Yöneticimiz Ozan Yılmaz Hocam bana, “Çok fitsin. Plaj futbolunda oynamayı düşünür müsün?” dediğinde ne palavra söyleyeyim, hayır diyemedim…
Oraya birazdan geleceğim… Çok yetenekli bir oyuncuydun. O denli ki, yeteneğinin Alex’le kıyaslandığı bir devir de olmuştu. Geçmişe dönüp baktığında nasıl bir kıymetlendirme yapıyorsun?
Zaman epey süratli geçti. Futbola başladığımda hayalim Real Madrid’de, Barcelona’da oynamaktı. Allah nasip etti Fenerbahçe’de, Trabzonspor’da, Bursaspor’da oynadım. Çok süratli ve adrenalin dolu geçti vakit. Türkiye’nin en âlâ futbolcularından birisi olmak, her vakit hafızalarda kalmak istiyordum. Yeteneğimi bildiğim için o düzeyde olmaya çalıştım ve olabildiğim kadar oldum. 13 sene aralıksız Üstün Lig’de oynadım. Bunun altı yılı büyük ekiplerde geçti. Alex üzere, Hagi üzere, Sergen üzere isimler her vakit idollerimizdi. Allah’a şükürler olsun ki, Türkiye’de kendimi onların yanına koymasam da onlardan daha sonra gelen futbolcuların yanına rahatlıkla koyabilirim. Daha uygununu yapabilir miydim? Olabilirdi. Çok sakatlıklar yaşadım. Lakin her vakit şükreden ve müspet bakan bir yanım var. Buna da bu biçimde bakıyorum.
35 yaşındaki Özer olarak, 20 yaşındaki Özer’e bugün ne söylerdin?
20 yaşındaki Özer’e sanırım hiç bir şey söylemezdim. Gençken de epeyce olgun, sahiplenen, erken yaşta liderlik yapan bir futbolcuydum. “Tadını çıkar Özer” diyebilirdim lakin o da çıkartırdı aslına bakarsanız (gülüyor). Tadını çıkardım gerçekten…
Aklında kalan, unutamayacağın maçlar ve golleri bizimle paylaşabilir misin?
Çok şey var hatıralarımda… Aklıma şampiyonluk geliyor… Fenerbahçe’de oynarken Mersin Antrenman Yurdu’na 50 metreden attığım gol geliyor… 7 ay oldu futbolu bırakalı lakin inan bana güya her gece yattığımda güya sabah uyanacağım, maça gideceğim, galibiyet golünü atacağım üzere geliyor… Kopamadım üzere hissediyorum. Özlüyorum. Ben futbola âşık bir beşerim. Bu sabah plajda ayak tenisi oynuyoruz Ulusal Takım’la… 8 saat oynarım… O denli seviyorum topla haşir-neşir olmayı… Gücüm de daima yüksektir. Allah uzun ömür versin ancak daima bu biçimde bir atlet ve faal tarafım olacak…
Bugünden daha sonraki meslek planını nasıl yaptın?
İlk başta bir teknik yöneticilik hayalim var. daha sonrasında da inşallah başkanlık hayalim geliyor. Türk futboluna evvel teknik yönetici olarak bir şeyler katmak, daha sonrasında da bir kulüp lideri ya da bir yerde baş olarak hizmet vermek istiyorum. Beni kamçılayan şey, 7 yaşındaki bir çocuğu alıp 17 yaşına kadar en üst düzeyde hazırlamak. Bayern Münih’in kendi oyuncularını hazırladığı üzere hazırlamak… İleride kendi kulübüm olursa, bu sistemi oturtmak istiyorum. Merhum İlhan Cavcav’ın Gençlerbirliği sistemini epey beğeniyorum. Ankaraspor’da oynarken kuzenim de Gençlerbirliği’nde oynuyordu. Gidip onların maçlarını izliyordum. 1990 doğumlu Soner Aydoğdu grubu… Gençlerbirliği sistemi epey hoş bir sistem. Ben de Almanya’da doğdum büyüdüm, oradaki sistemi de biliyorum. Altınordu şu an hoş bir sistem ilerletiyor. Benim gayem da hem eğitim düzeyi birebir vakitte futbol zekâsı yüksek oyuncularla hoş bir takım oluşturmak. Bu çocuklar ileride Benfica’ya, Bayern’e deplasmana çıktıkları vakit hiç bir eksiklik yaşamasınlar… Bu emelimi gerçekleştirmek için vakte gereksinimim var. Geceleri yatmadan bunun hayallerini kuruyorum. Allah nasip ederse bir kulüp alma hayalim var.
Futbolu bırakalı 7 ay oldu fakat hâlâ fazlaca formda ve kuvvetlisün. Artık Plaj Futbolu Ulusal Grubu’na geldin… Aslında bu senin için yeni bir meydan okuma… Plaj Futbolu Ulusal Kadrosu’na geliş seyahatin nasıl gelişti?
Eskiden Eurosport’ta plaj futbolu turnuvalarını izliyordum. Eric Cantona katılıyordu… Vakit zaman devrimizde hayran olduğumuz oyuncular katılıyordu. O günden beri içimde plaj futbolu oynamak vardı. Altyapıda futsal da oynadım. Futsala daha yatkın olabilir bedenim. Plaj futbolunu bir deneyip kendime meydan okumak istedim. Şu an antrenmanlara başladık. Gördüm ki nitekim güç. İstikrarlı bir biçimde istemek lâzım. Bunu anladım. Hırslıyımdır da… Az hayli biliyorsunuz. 2006 yılında bir daha TamSaha’ya röportaj vermiştim. O röportajın başlığı “Komple Sporcu” idi… Ben kendime güveniyorum. Futsalda, plajda, masa tenisinde her yerde ülkemi en âlâ biçimde temsil etmek için meydan okurum.
Plaj futbolunun apayrı bir tertibi, değişik bir lisanı var. Olağan futbolla içindeki farklara baktığın vakit sen neler görüyorsun? Plaj futbolu seni nasıl heyecanlandırıyor?
Bazı şeyleri epey hayatışsındır lakin birtakım şeylere de o kadar açıksındır ki… Sahiden hayli açığım şu an plaj futboluna… Yeteneğim, hırsım ve azmim var, öğrenebilirim. Kendime güveniyorum, çalışacağımı da biliyorum. Kendime meydan okumak için hoş bir fırsat. Yeniliklere hayli açık bir beşerim. “Bunu yapamam” dediğim bir şey olmamıştır. Plaj futbolu fazlaca güç. Bunu birinci iki günde gördüm. Ancak bugün röveşata ile servis attım ayak tenisi oynarken; ikinci günde bunu yaptıysam inşallah 10’uncu günde röveşatayla gol atıp Ozan Yılmaz Hocama koşarım diye düşünüyorum…
Almanya’da doğup büyüyen oyuncular, o ekolü ve disiplini almış oluyor. Alman ekolü sana neler kazandırdı?
Organizasyon bana fazlaca şey kattı… Asıl olan her vakit tertiptir. Daha evvel TamSaha’ya verdiğim röportajda “Sorun altyapıda” demiştim… Ancak artık Türkiye’de 18 sene geçirdim. Görüyorum ki sorun üstyapıda.
Açar mısın biraz?
18 yılımı Türkiye’de geçirdim. Her vakit “Türk futbolunda sorun altyapıda” diyorduk. Fakat sorun altyapıda değil, tertipte. Almanya’da 6 yaşındaki çocuk amatör ligde turnuva oynamaya başlıyor. Turnuva ve maç heyecanını yaşıyor. O kadar epey maç oynuyor ki, bir senede 80 maç ortalamasıyla 13 yaşına geldiğinde 400-500 karşılaşmayı buluyor. Yazın yeşil alanda, kışın salonda oynuyor. Bizim çocuğumuz 13 yaşına geldiğinde birinci maçına çıkıyor. Yani 13 yaşındaki Alman senin kaç maç önünde… Tertip var… Geçen Şota Hocamla otururken bana dedi ki, “Hollanda’da hafta sonu 70 bin amatör maç var.” 70 bin amatör maç demek 70 bin tertip, hakem, saha, hekim demek… Ve yalnızca Hollanda’dan bahsetti. İnanıyorum ki Almanya onun iki katıdır. 18 yıldır Türkiye’deyim. Tesisleşmede çağ atladık. Yeni statlarımız ve tesislerimiz fazlaca hoş. Büyük ilerleme var. Aziz Başkan’ın (Yıldırım) en sevdiğim huyu, amatör sporlara hayli yardım ediyordu. Ülke olarak atlet yetiştirmemiz gerekiyor. İnanın amatörden başlıyor bu iş. Ailelerin hafta sonunda çocuklarının elinden tutup amatör maçlara getirmeleri gerekiyor. Bizde bu tertip eksikliği var. 20 senede nasıl statlar, tesisler geliştiyse ilerleyen 20 sene ortasında de bu tertibin gelişmesi lâzım, Her bir kentte, ilçelerde amatör liglerin olması ve çocukların 6-7 yaşında başlaması gerekiyor.
Evet, ben bunları yaşadığım için söylüyorum. Türkiye’de 18 senede Trabzonspor, Fenerbahçe, Bursaspor, Ankaraspor ve Gençlerbirliği’nin altyapısını gördüm. Bizim yetenekli gençlerimiz var. Ancak Avrupa’da 13 yaşında adam 500 maç evvel başlıyor futbola… O 500 maç ne demek biliyor musun? Ben maça çıkıyorum, egzersiz üzere geliyor; sen maça çıkıyorsun heyecandan ölüyorsun. Ailem ne diyecek, beni beğenecekler mi? “En hoş idman, maçtır” diyor ya Almanlar… Boşuna Dünya Kupalarını kazanmadılar… Alex’le sohbet et… Coritiba’da büyümüş… Coritiba, Almanya sistemine benziyor. Alex futsal oynamış altyapıda… O beşere neler katıyor biliyor musun? Dar alanda süratli düşünme, geçiş oyunu, daima sayısal üstünlük kurma, iki istikametli oyun, en kısa müddette gerçek karar verme, çalım, yetenek… O kadar epeyce şey barındırıyor ki… Bizim Türkiye’nin her okulunda Almanya’daki üzere spor salonu olması gerekiyor. 2015’te Trabzon’da kendi köyümde spor salonu yaptırmak istedim, ilçe belediye lideri, “Üniversiteye yaptır” dedi. 7 yıllık proje öylece duruyor. Türkiye’ye futsalı katmamız gerekiyor. Bunun için de salon olması ve takviye görmesi lâzım. Rio niye Rio? niye Brezilyalılar Brezilyalı? erkeklerin canı sıkılıyor, iki kişi plaja gidip top sektiriyor. Dört kişi toplanıp plajda ayak tenisi oynuyor. Biz tatilden tatile oynuyoruz. Brezilya’da oynayan profesyonel futbolcular plajda keyfine oynuyor, kendilerini hazır tutuyorlar… Bunun bizde de kültür hâline gelmesi gerekiyor. 12 yaşındaki bir çocuğun arkadaşına, “Hadi gidelim kıyıda top sektirelim” demesi lâzım. Lakin bizde plaj futbolunu beşerler ne kadar tanıyor? Plaj ligi olduğunu beşerler ne kadar biliyor? Bizim spor kısımlarının tamamına sportmen yetiştirmemiz gerekiyor. Ve bu altyapı değil, bir tertip işi. Üstten buna bir bütçe ayrılması gerekiyor. Bunu bilen insanların yönetmesi gerekiyor. Elimizde büyük pahalar, büyük bahtlar var. Bunları pahalandırmak kendi elimizde. Yeni jenerasyon daha zeki… Belli bir bütçe belirlenip işin ehli insanların idaresine verilebilir… İnanın bu beşerler tertibi genişletir.
Günümüz futbolundan ülkemizde ve dünyada kimleri beğeniyorsun?
Şanslı kuşak olarak Ronaldinho’yu izledik. Artık Messi’yi, Neymar’ı, Cristiano Ronaldo’yu izliyoruz. Hakikaten hepsi de izlemesi başka ayrı keyifli oyuncular. Türkiye’den de iki taraflı, kreatif oyuncu olarak Mert Hakan Yandaş’ı, Oğuzhan Özyakup’u söyleyebilirim. Yusuf Yazıcı ve Abdülkadir Ömür’ü epeyce beğeniyorum. İki taraflı oyuncuları beğeniyorum. Duran top özelliği, çalım atma özelliği, değişik tahlil üretme özelliği olan oyunculara hayranlık duyuyorsun. Dersen ki bana şu an ligin en yeterli oyuncusu kim; Anthony Nwakaeme derim. Zira onda her şey var.
Bir yandan da teknik adamlık için eğitim alıyorsun. Futbolculuktan teknik adamlığa geçişte ortadaki farkı nasıl yorumlarsın?
Örnek aldığım hoca figürü Aykut Kocaman. Kendisiyle 6 sene çalıştım. Futbolcuyken de sorumluluk alan, kadrosu fazlaca sahiplenen, epey düşünen, futbolu fazlaca yaşayan bir oyuncu olduğum için aslında futbolculuğumda biraz yardımcı hoca üzereydim. O yüzden benim için bu geçiş epey güç olmayacak. Fakat bakış açım kesinlikle değişecek. Almanya’da doğup büyümenin verdiği eğitim, büyük kulüplerde çalıştığım pahalı hocalardan aldıklarım… Bunların hepsini birleştirip çağdaş futbolun iki taraflı, süratli geçiş oyununu nasıl en yeterli biçimde başarabilirim; bunun hesaplarını yapıyorum. Futbolculuktan çabucak hocalığa geçmek istemiyorum. Eğitimime vakit ayırmak emelindeyim. Hem lisanslarımı almak birebir vakitte deneyim kazanmak niyetindeyim. Şu an futbolu bırakıp çabucak hocalığa geçen arkadaşlarımız var. Onlara da muvaffakiyetler dilerim. Ancak ben biraz daha eğitime yönelmek istiyorum. Kimi yorumları dinliyorum; ehliyeti olmadan antrenörlüğe başlamanın yanlış olduğunu söylüyorlar. Bence haklılar da… Her şeyin bir müddetsi var. Bence o süreyi âlâ pahalandırmak gerekiyor. Başladığın vakit hazır olmalısın. Futbolculuğu bir kenara bırakıp, “Evet ben bir öğretmenim, teknik direktörüm” demek gerekiyor. İnşallah tek hayalim ve amacım futbolcuları geliştirerek onlara bir şey katmak.
Türkiye’de 18 seneyi dolu dolu yaşadın. Önümüzdeki 20 yılda Türk futbolu ismine nasıl bir ilerleme kaydedilir?
Türk futbolcusu çalışmayı sevmeye başladı. Bu hoş olan gözlemlerimden bir tanesi. Bilhassa 1980 kuşağından daha sonraki küme, çalışmayı seven bir kuşak. 1990 ve 2000’li kuşak çalışmayı daha epey seviyor ancak doğal hepsi için söylemiyorum bunu. Altyapıdan çıkan oyunculara bakıyorum, fizik olarak hazır olmayanlar var. Yabancı oyuncular çalışkan ve eğitimli olduğu için onlar da biraz bizimkileri kamçılıyor. Biraz yol kat ettik. 15 sene evvel altyapıdan çıkan oyuncunun tembelliği ile şu an altyapıdan çıkan oyuncunun tembelliği bir değil. Bir ilerleme var. Artık tertipten bahsettik ya… 13 yaşındaki çocuğumuza okul ekibinde torpil geçmeyip, eğitimini düzgün verip, yeteneğini 13 yaşına gelene kadar 600 maç oynatarak geliştirebilirsek, bu biçimde 20 yıl daha sonra bizim de Dünya Kupası’nda maksadımız olabilir. Ancak bu tertip şayet olmazsa 24 yıldır katılamadığımız Dünya Kupası’na 20 yıl ortasında katılabilir miyiz? Bilmiyorum.
Yetenekli oyuncularımızı kaybetmeden nasıl daha verimli hâle getirebiliriz?
Bunun niçinlerini açıklamaya çalıştım… 10 yaşındaki çocuk turnuva oynamaya, maç kazanmaya alışıyor, rakip kim olursa olsun yaratıcılığını alanda göstermeye başlıyor. Bizde ise bu durum maalesef hâlâ hayli geç. Geç başlamasına karşın yetenekli oyuncular çıkıyor. İki haftada dünya yıldızı yapıyoruz. Dördüncü haftada, “Bunun maç performansı oturmamış” diyoruz. Sekizinci haftada, “Bu çocuk yükselince şaşırmaya başladı” demeye başlıyoruz. niye? Çocuk o denli bir kaos ortamında büyüyor ki… Ve o çocuk büyüyünce ya da büyük kadroya transfer olunca, “Ben insanlardan hesap soracağım” diyor. Maalesef o stil oyuncular yetiştiriyoruz. Çocuk bu usul külfetlerle büyüdüğü için karakteri de kin tutmaya dönük olabiliyor. Zira o denli görmüş. 10 yaşındayken yetenekli diye öğretmeni torpil geçmiş. Okul müdürü, “Senin gelmene gerek yok. Okul grubunda oyna yeter” demiş. Okul kadrosundaki hocası akıl vermekten korkuyor, suyuna gidiyor. E pohpohlama derken 18 yaşında yetenekli lakin dünya futboluna hiç bir biçimde uygun olmayan bir karakter yetişiyor. Kaybolup gidiyor maalesef. İsim vermek istemiyorum. İsim verildiği vakit benim zoruma giderdi zira. Biz Sergen Hocaya hayran büyüdük. Yorumculuk yaparken bizim için negatif bir şey söylerdi, benim zoruma giderdi. Ona duyduğum hayranlık bir tarafa geçerdi… O yüzden ben hiç bir TV kanalında genç oyuncularla ilgili yorum yapmak istemiyorum. Zira benim kalbimin kırıldığı şeyi diğerine yaşatmak istemem. Hele de hayranı olduğum bir insan bunu söylemiş olduği vakit iki kat koyuyor. Bir yandan kırgınsın, bir yandan da sana ders oluyor. Sen bunu bir daha sonraki nesle yapmamalısın. Bu da bana ders olmuştur.
Bugün Türk futbolunun yetkili mevkilerinde senin geçtiğin yollardan geçen Hamit Altıntop, Oğuz Çetin üzere epeyce pahalı isimler var. Tüm anlattıklarının farkında olan ve bir şeyleri değiştirmek isteyen bir takım bakılırsavde… Bu mevzuda neler söylemek istersin?
Oğuz Hocamdan başlayayım… Ben A Ulusal Kadro’ya gittiğimde, yardımcı hocaydı. Oğuz Hocanın oynadığı maçları canlı olarak izleyemedim lakin daha sonradan kayıtları seyrettiğimde vizyonunun ne kadar geniş olduğunu, bir satranç oyuncusu üzere beş atak daha sonrasını düşündüğünü gördüm. Sahiden bu biçimde bir futbolcuydu… Onun önderliğinde bir antrenör eğitimi var şu anda. Bu saydığım tertipleri kimler yapacak? Eğitimli antrenörler yapacak… Biz ona da biraz geç başladık lakin sağ olsunlar başladık. Çok hoş bir yapılanma var. Bu yapılanmanın başında da epeyce kıymetli bir isim olan Oğuz Çetin var. Çağdaş futbolun her kısmını kapsayacak ve altyapısını dolduracak bir insan var başta… Bu Türk futbolu için büyük baht. İnşallah güzel antrenörler yetiştiği vakit geleceği kurtarmış olacağız. BAL Ligi’nin de antrenörünün âlâ olması bizim için fazlaca değerli, Harika Amatör’ün de yeterli olması hayli önemli… Bir amatör ekibin bile U15’te, U13’te, U11’de, U9’da düzgün teknik yöneticileri olursa biz bu biçimde bu yarışa dâhil olabiliriz. Lakin bu biçimde Almanya, Fransa, İngiltere, Brezilya ile yarışabiliriz.
Bu söylemiş olduklerini destekleyen beşerler bakılırsavde…
Evet, artık oraya geliyordum. Oğuz Hocamı da Hamit ağabeyi de beni de Almanlar yetiştirdi. Adam dört kez Dünya Şampiyonu olmuş. niye? Grup oyununu benimsemiş. Müller’in röportajı var. Diyor ki, “Biz dünyanın en güzel oyuncusunu çıkarmayız lakin ulusal formamızda dört yıldız var. Zira biz bir ekip oyuncusu çıkartırız.” Hamit ağabey de Oğuz Hocam da büyük bir şans… O meslek ve vizyona sahip beşerler, size bahsetmiş olduğum tertibi kurar. Emre Belözoğlu kurar, Okan Buruk kurar. Bir daha sonraki süreçte ben kurarım, biz kurarız. Buna değinmeye çalışıyorum… Bu tertip kurulunca biz Dünya Kupası’nda uzunluk gösterebiliriz. O beşerler hazır olacaklar. Bu baht yakalanmışken inşallah kıymetlendirilir.
Özer deyince Alex’le anılara değinmemek olmaz… Bize neler anlatırsın?
Ankaraspor’da oynarken ligimizde Lincoln, Alex ve Delgado vardı. Ben de Ankaraspor’daydım ve asist kralıydım. 22’nci haftaya kadar 16 asistim vardı lakin ayağım kırıldı. Avrupa Ligi’nde de asist kralıydım. Barcelona’dan Xavi beni geçti. Ben kendimi Delgado, Alex ve Lincoln’le kıyaslıyordum. Meydan okumadan bahsediyoruz ya hep… Ben de onlara meydan okuyordum. Hepsi bambaşka yeteneklerdi. Lakin doğal Alex epeyce öteki bir yerde, farklı bir düzeydeydi. 80 defa ulusal olmuş, idmanda gol kaçırmaz. 10 tane frikik atar, hepsi 90’dan gol olur. Temas oyununda sorun çözer. Oyun sıkışınca bacak ortası atar, karşı karşıya bırakır… Senin yapamadığını diğer birisi yapınca insan ona hayran olur. Benim de Alex’e bu biçimde bir hayranlığım var. Ailemle sohbet ederken bana daima, “Alex’le Emre Belözoğlu’nun olduğu gruba gittin. Ne kadar şanslısın. 22 yaşında oraya gittin. Onların en deneyimli oldukları vakitte gittin” diyorlar. Bugün bu biçimde bir ikili hiç bir grupta yok. Onlardan fazlaca hoş şeyler öğrendim. Alex’le fazlaca hoş anılarım var. Mersin Antrenman Yurdu’na 50 metreden golü attım, devre içinde soyunda odasında otururken Alex bana, “Özerinho senin meslek bitti. Bu senin en hoş gol” dedi… Daha bu biçimde 24 yaşındayım. “Vay arkadaş” dedim, “Burada da mı ileri görüşlüsün? Tahminen daha hoşunu atarım? 16 metreden kaldırıp röveşata atarım belki…” Fakat sahiden de dediği çıktı. Mesleğim bitti, en hoş golüm o goldü… Beni fazlaca beğeniyor, “Senin yaşında ben bu kadar hareketli değildim. Senin epey daha değişik hareketlerin, hoş çalımların var” diyordu. Beni övüyordu. kimi vakit bana takılıyordu. örneğin getirip getirip bana pas veriyordu. Ben de içeri çekip bir orta pas daha veriyordum. Bana, “Sen sevmiyorsun şut ha” diyordu. Şut atmayı fazlaca seven bir oyuncu değilim. Alex’in duran top ve şut yeteneği genetik olarak farklı bir düzeyde. Her vakit onun ve Selçuk İnan’ın duran top yeteneğine hayran oldum.
Plaj futbolunda alan daha dar olduğu için ve grupta Alex olmadığı için, Cem Keskin’den fırsat kalırsa ve müsaade verirse vururum (gülüyor). Oynadığım gruplarda benim de bahtıma daima düzgün frikik atan adamlar vardı. Alex, Bilal Kısa, Olcan Adın… Vay arkadaş biz ne vakit frikik atacağız? 32 yaşında Bursaspor’da üç-dört frikik kullandım da biri anca gol oldu.
Plaj futbolunda nereye kadar gitmek istiyorsun?
Normalde plaj aklımın ucundan geçmiyordu. Büsbütün teknik yöneticiliğe hazırlanırken Ozan Yılmaz Hocamın teklifiyle karşılaştım. Birinci kampı bitirelim inşallah. Buradaki oyun kurallarını öğreneyim. Yatkınlığımı, yeteneğimi bir nazaranyim, daha sonra hocam benden mutlu kalır ve davet ederse bu kümeyle bir muvaffakiyet elde etmek isterim. Amaçsız hiç bir şey olmuyor hayatta. Özgüveni yüksek ve kazanmayı seven bir beşerim. Tavlada kazanınca kimi vakit, “Benim dedem Maradona” derim şakasına… “Hep kazanmak için doğmuşum” derim. Kazanmayı seven ve epey keyif alan bir beşerim. Burada da katkı sağlayabilirsem ne memnun bana. Baktım ayak uyduramıyorum, bu biçimde plaj futbolunu dışardan desteklemeye devam ederim. Türk insanın plaj futbolu olduğunu, buraya çocuklarını gönderebileceklerini bilmeleri için çalışmaya devam ederim.
Organizasyon fazlaca değerli, bunu bir sefer daha vurgulamak isterim. Medya algısı da epeyce kıymetli. İnşallah bu tertibi sağlıklı yapacak insanları medya da dayanaklar. Türk halkının dualarına gereksinimimiz var. Burayı biraz daha özümsesinler.
Röportaj: TamSaha / Rasim Artagan