canvade
Yeni Üye
En azından ben öyle düşündüm.Evlilik hakkında kimsenin size söylemediği şey, onun gerçeklerinin kaygan olduğudur.
Afganistan'daki savaş sona erdiğinde ve biz daha rutin aile hayatına alıştığımızda, Andrew'u o kadar uzun süredir özlüyordum ki kayıp sayımı azalmaya başladı. Yıllardır, belki de terapistin ofisinde o net ifadeyi verdiğinden beri kendimi terk edilmiş hissettiğimi fark ettim. Ve evini o kadar çok özlemişti ki, evinin nerede olduğundan emin değildi. Ancak onu bulmasını istiyordum.
Şans eseri başardı. Benimle ve çocuklarla vakit geçirmenin özlemini duyuyordu, ev hayatının güvenliğine ve rahatlığına can atıyordu, bizim için özenle hazırlanmış yemekler pişiriyordu, çocukları cumartesi maceralarına götürüyordu ve ben daha fırsat bulamadan okuldaki her e-postayı okuyordu. Bizi her zaman çok sevmişti ve mükemmel bir baba olmuştu ama şimdi odak noktası evimizdi ve eğitime giderken bizi bir aile olarak birbirine bağlayan görünmez bağların yeni bir şekilde birbirine sıkı sıkıya örüldüğü hissine kapıldı.
Onun pek çok yokluğu sırasında, sanki bir evlilik imajını yaşıyormuşuz gibi hissettiğim, okyanusu bir deniz kabuğunun spiralinin yumuşak mırıltısıyla takas ettiğimiz zamanlar olmuştu. Ama artık nihayet orijinali elimizdeydi. Denizimiz vardı.
İki yıl hiçbir işlem yapılmadan geçti. Sonra bir akşam Andrew ve ben nadir görülen bir durum olan biftek yemeği için dışarı çıktık. Andrew'un telefonu çaldığında kokteyllerimizi içip aptalca birbirimize gülümsüyorduk. Sesinin değiştiğini duydum ve biliyordum. Telefonu kapatırken vücut dilindeki hafif ama fark edilir değişikliği, çenesindeki gerginliği, normalde nazik ve dikkatli bakışlarındaki yeni mesafeyi bekledim.
Kocam bölümlere ayırma konusunda uzmandır, bir görev için akşam yemeğinden toparlanmaya kadar inanılmaz bir hızla gidebilir, bazı açılardan biz veda etme fırsatı bile bulamadan oradan ayrılabilir. Ama bu sefer beni şaşırttı: Elini beyaz masa örtüsünün üzerindeki elimin üzerine koyduğunda, onun çektiğinden daha büyük bir çekiş hissettim.
Afganistan'daki savaş sona erdiğinde ve biz daha rutin aile hayatına alıştığımızda, Andrew'u o kadar uzun süredir özlüyordum ki kayıp sayımı azalmaya başladı. Yıllardır, belki de terapistin ofisinde o net ifadeyi verdiğinden beri kendimi terk edilmiş hissettiğimi fark ettim. Ve evini o kadar çok özlemişti ki, evinin nerede olduğundan emin değildi. Ancak onu bulmasını istiyordum.
Şans eseri başardı. Benimle ve çocuklarla vakit geçirmenin özlemini duyuyordu, ev hayatının güvenliğine ve rahatlığına can atıyordu, bizim için özenle hazırlanmış yemekler pişiriyordu, çocukları cumartesi maceralarına götürüyordu ve ben daha fırsat bulamadan okuldaki her e-postayı okuyordu. Bizi her zaman çok sevmişti ve mükemmel bir baba olmuştu ama şimdi odak noktası evimizdi ve eğitime giderken bizi bir aile olarak birbirine bağlayan görünmez bağların yeni bir şekilde birbirine sıkı sıkıya örüldüğü hissine kapıldı.
Onun pek çok yokluğu sırasında, sanki bir evlilik imajını yaşıyormuşuz gibi hissettiğim, okyanusu bir deniz kabuğunun spiralinin yumuşak mırıltısıyla takas ettiğimiz zamanlar olmuştu. Ama artık nihayet orijinali elimizdeydi. Denizimiz vardı.
İki yıl hiçbir işlem yapılmadan geçti. Sonra bir akşam Andrew ve ben nadir görülen bir durum olan biftek yemeği için dışarı çıktık. Andrew'un telefonu çaldığında kokteyllerimizi içip aptalca birbirimize gülümsüyorduk. Sesinin değiştiğini duydum ve biliyordum. Telefonu kapatırken vücut dilindeki hafif ama fark edilir değişikliği, çenesindeki gerginliği, normalde nazik ve dikkatli bakışlarındaki yeni mesafeyi bekledim.
Kocam bölümlere ayırma konusunda uzmandır, bir görev için akşam yemeğinden toparlanmaya kadar inanılmaz bir hızla gidebilir, bazı açılardan biz veda etme fırsatı bile bulamadan oradan ayrılabilir. Ama bu sefer beni şaşırttı: Elini beyaz masa örtüsünün üzerindeki elimin üzerine koyduğunda, onun çektiğinden daha büyük bir çekiş hissettim.