Geçen gün romancı Domenico Starnone’nin (New York’ta) verdiği parlak bir konferansa gittim. Bir noktada, Starnone bize Italo Calvino’nun Görünmez Şehirler kitabının son paragrafını okudu – iki veya üç kez okumayı denediğim, zevkime göre fazla kuru ve beyinsel bulduğum bir kitap. Açıkçası, yanılmışım çünkü şu olağanüstü pasajı kaçırmışım:
“Yaşayanların cehennemi olacak bir şey değil; bir tane varsa o da zaten burada olan, her gün içinde yaşadığımız, bir araya gelerek oluşturduğumuz cehennemdir. Bunun için acı çekmekten kaçınmanın iki yolu vardır. İlki, birçok kişi için cehennemi kabul etmek ve onu artık görmeyecek kadar onun bir parçası olmak için kolaydır. İkincisi risklidir ve sürekli dikkat ve öğrenmeyi gerektirir: Cehennemin ortasında kimin ve neyin cehennem olmadığını anlamayı ve onu kalıcı kılmayı ve ona yer açmayı öğrenmek.”
Starnone’nin dersi – burada, New York’ta, Donald Trump’ın görev süresinin ortasında, pek çok kişiye göre, başkanın Müslümanları ve göçmenleri yeniden vurduğu bir zamanda üretilen cehennemin bir örneği gibi görünen bir dönem, birçokları için bir cehennem. şimdi normal görünüyor – cehennem olmayan bir ada, bir diyalog, akıl ve güzellik yeri gibi görünüyordu. Starnone, Görünmez Şehirler’den pasajın, Calvino’nun komünizmle ilgili hayal kırıklığı deneyimiyle bağlantılı olduğunu açıkladı. Ama çizdiği resmin benim dünya görüşüme oldukça uygun olduğunu söylemeliyim. İdeal bir şehir yok, cennet yok. İçinde yaşadığımız dünya, en azından hayatın temelde trajik kalması anlamında cehenneme benziyor: tüm çabalarımıza (spor salonunda geçirdiğimiz saatlere) rağmen öleceğiz ve yapabileceğimiz pek çok şeyi geri alacağız. Kişisel çıkarların, hayatta kalma ve kazanma mücadelesinin, kıskançlığın, dar görüşlülüğün ve korkunun hayatımızda başkalarının kötü durumunu görmemizi veya anlamamızı engelleyen güçler olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Calvino’nun yazdığı gibi, belki de yapabileceğimiz en iyi şey, bu güçlerin uzakta tutulduğu denge alanlarını belirlemek ve bu mola anlarını güçlendirmemizi ve savunmamızı sağlamaktır. Ne kadar geçici ve geçici olursa olsun bu zaferler.
Kategorilenmemiş | Yorum yok “
“Yaşayanların cehennemi olacak bir şey değil; bir tane varsa o da zaten burada olan, her gün içinde yaşadığımız, bir araya gelerek oluşturduğumuz cehennemdir. Bunun için acı çekmekten kaçınmanın iki yolu vardır. İlki, birçok kişi için cehennemi kabul etmek ve onu artık görmeyecek kadar onun bir parçası olmak için kolaydır. İkincisi risklidir ve sürekli dikkat ve öğrenmeyi gerektirir: Cehennemin ortasında kimin ve neyin cehennem olmadığını anlamayı ve onu kalıcı kılmayı ve ona yer açmayı öğrenmek.”
Starnone’nin dersi – burada, New York’ta, Donald Trump’ın görev süresinin ortasında, pek çok kişiye göre, başkanın Müslümanları ve göçmenleri yeniden vurduğu bir zamanda üretilen cehennemin bir örneği gibi görünen bir dönem, birçokları için bir cehennem. şimdi normal görünüyor – cehennem olmayan bir ada, bir diyalog, akıl ve güzellik yeri gibi görünüyordu. Starnone, Görünmez Şehirler’den pasajın, Calvino’nun komünizmle ilgili hayal kırıklığı deneyimiyle bağlantılı olduğunu açıkladı. Ama çizdiği resmin benim dünya görüşüme oldukça uygun olduğunu söylemeliyim. İdeal bir şehir yok, cennet yok. İçinde yaşadığımız dünya, en azından hayatın temelde trajik kalması anlamında cehenneme benziyor: tüm çabalarımıza (spor salonunda geçirdiğimiz saatlere) rağmen öleceğiz ve yapabileceğimiz pek çok şeyi geri alacağız. Kişisel çıkarların, hayatta kalma ve kazanma mücadelesinin, kıskançlığın, dar görüşlülüğün ve korkunun hayatımızda başkalarının kötü durumunu görmemizi veya anlamamızı engelleyen güçler olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Calvino’nun yazdığı gibi, belki de yapabileceğimiz en iyi şey, bu güçlerin uzakta tutulduğu denge alanlarını belirlemek ve bu mola anlarını güçlendirmemizi ve savunmamızı sağlamaktır. Ne kadar geçici ve geçici olursa olsun bu zaferler.
Kategorilenmemiş | Yorum yok “